Kennis van natuurwetten geeft ons mensen het vermogen om de essentie ervan in ons voordeel te benutten. Hoe heerlijk vinden we het niet om je moeiteloos te laten voortstuwen door de wind in je zeilen. Ontkenning van natuurwetten leidt tot menselijk lijden. Ontkennen we de wet van zwaartekracht, dan vallen we keer op keer met dezelfde pijnlijke snelheid uit de boom. Daar leren we snel van. Waar we echter maar niet snel van leren is de natuurwet die ons vertelt over het menselijk lijden versus de essentie van ons mens-zijn. Wij zoeken het oplossen van ons lijden in het toepassen van eeuwenoude healingmethodes en bewustzijnsontwikkeling. Waarom helpen deze methodes ons niet werkelijk vooruit? Wat maakt mijn werk zo weinig effectief? Wat is de natuurwet die hieraan ten grondslag ligt?

Help! Healingmethodes en bewustzijnsontwikkeling helpen niet!

EFT, MIR, de helende reis, innerlijk kind werk, Ho’oponopono, whomb-healing meditaties, soul-retrieval, tantra, regressie, systemisch werk (familie-opstellingen), TAT, The Work. Het zijn allemaal voorbeelden van healing-methodes die de belofte in zich dragen om ons te healen, heel te maken, bij te dragen aan vitaliteit en de ervaring van levensgeluk.

Opheffen van blokkades, erkenning, vergeving, verbinding herstellen, creëren / visualiseren en of opnieuw programmeren van geloofssystemen ( in de mind of via het cel geheugen van de body). Dat zijn zo ongeveer de elementen die de verschillende healing-methodes in meer of mindere mate met elkaar gemeen hebben.

Het fijne van al deze methodes is dat ze allemaal werken. In het moment, voor het op dat moment bewuste specifieke probleem. Toepassing van een van deze methodes geeft vrijwel een directe ontspanning en verlichting van de ongewenste situatie en gevoelens. De verkramping ontspant, het spanningsveld lost zich op en we voelen weer rust, liefde, vrijheid, verlichting.

Effecten zijn tijdelijk

Het effect is echter niet blijvend. Ongewenste gevoelens en situaties blijven terug komen. In een andere vorm, in een andere gedaante, in een andere situatie. Hoe vaak hoor ik mijn klanten niet verzuchten dat dit nu toch wel een keer het laatste zal zijn waar ze nog aan moet werken. Hoe vaak hoor ik mijn klanten niet uitroepen dat de beloning vanuit het universum voor het harde werken aan het opruimen van alle narigheid nu toch niet lang meer kan uitblijven. Ook hoor ik mijn klanten zeggen dat ze al zo veel van die methodes hebben toepast en dat toch niets écht helpt. Ze hebben de moed tot echte blijvende healing min of meer opgegeven. Herkenbaar?

Overtuigingen en ontspannen van verkrampingen

Onlangs had ik een uitwisseling met een klant en zij sprak haar twijfel uit over de werking van healing-methodes en zij merkte daarbij iets op over “overtuigingen” die in de weg blijven zitten.

Overtuigingen, ha, daar kan ik wat mee! De instrumenten die ik gebruik in mijn eigen praktijk zoals astrologie, systemisch werk, mediamieke kwaliteiten zet ik in ter ondersteuning van het bieden van “bevrijdende” inzichten aan mijn klanten. Waar ik op inzet is, net als bij de healing-methodes die ik eerder benoemde, gericht op het bevrijden van de beperkende overtuiging waardoor de verkramping ontspant, het spanningsveld zich oplost en we weer rust, liefde, vrijheid en verlichting ervaren…..
Als gevolg van meer bewustzijnsontwikkeling hoop ik dat klanten sneller zelfredzaam worden in het herkennen en zichzelf bevrijden van beperkende overtuigingen en het toepassen van healing-methoden om zichzelf te bevrijden en te “resetten”.

Maar, ook hier blijkt het effect niet blijvend. Ongewenste gevoelens en situaties blijven terug komen. In een andere vorm, in een andere gedaante, in een andere situatie. Ik hoor mijn klanten zichzelf verontschuldigend zeggen: “Dit keer is het écht anders!. Als ik dit niet oplos dán… ontstaat er een groot en onomkeerbaar verlies…”.

Het houdt mij aan het werk. Klanten spreken uit dat ze blij zijn met me, omdat ze zich in het moment bevrijdt voelen, omdat ze elke keer weer in een nieuwe situatie bij me terecht kunnen. Ik heb eindeloos geduld, oprecht. Zolang de klanten blijven komen, weet ik dat ik nog niet geleverd heb waar ze werkelijk naar verlangen. Therapeuten zullen zeggen dat klanten nog niet hebben kunnen ontvangen en ten diepste hebben kunnen laten doordringen wat ze aangereikt krijgen. Dat is ook waar. Logisch, denk ik bovendien, want datgene wat ze aangereikt krijgen is niet wat in essentie lijdt tot werkelijke bevrijding en verlichting. Het effect is desondanks, door de bank genomen, wel een lichter, vrijer leven, een leven vanuit het hart gemotiveerd. Op zichzelf zou je daar tevreden mee kunnen zijn.

Maar dat ene, waar de klanten werkelijk naar op zoek zijn, en vooral dát ene wat ik werkelijk wil bieden. Dat komt niet door. Omdat er overtuigingen zijn die in de weg blijven zitten. Ik denk te weten dat het maar om één enkele beperkende overtuiging gaat. Een overtuiging die je kunt samenvatten als “afgescheidenheid” of ook wel “dualiteit” genoemd.

Die ene hardnekkige overtuiging

Ik kan mensen niet écht verder helpen, omdat ik niet in staat blijk te zijn juist die ene hardnekkige overtuiging aan te raken en te ontmantelen. Ik blijk niet in staat te zijn om de kijk-richting van mensen te verleggen van ons body/mind systeem naar dát wat we ZIJN, maar wát we niet kunnen kennen. Daarom kan ik mensen niet écht verder helpen. Ik kan mensen alleen helpen in het moment waarin de pijn en het gemis wordt gevoeld, door aanwezig te zijn met mijn liefde en een bij de pijn passende methodiek van healing aan te bieden.

De natuurwet van het onvindbare.

In mij leeft echter een groot verlangen om mensen te helpen zich hun essentie weer te herinneren. Maar hoe doe je dat als je weet dat die essentie niet vindbaar is en niet gekend kan worden? Een essentie die zowel de oorzaak als tegelijkertijd het gevolg van alles wat voor ons wel kenbaar is. “Dát.”

Hoe draai je de kijkrichting van mensen weg van datgene waar de ogen op kunnen rusten en houvast kunnen vinden. Hoe leer je mensen kijken naar dát wat tegelijkertijd de oorzaak is van kijken alsook de uitdrukking is van wat wordt gezien?

Hoe vertel je mensen dat zij niet alleen niet-afgescheiden zijn, maar dat ze ook nog eens niet-iemand zijn? Er is niet een iemand, laat staan dat die iemand afgescheiden kan zijn.
Hoe vertel je iemand die vanuit de realiteit van het moment de pijn van afwijzing voelt, dat het een misverstand betreft? Dat gaat gewoon niet. Ik geef de klant verlichting d.m.v. liefdevolle aandacht, inzicht en aanwijzingen m.b.t. healing. Maar het gaat steeds weer om het blussen van het brandjes als gevolg van dat ene misverstand, die ene verkeerde overtuiging.

Juist als het goed gaat, in perioden van emotionele rust en stabiliteit is er ruimte voor het ontmaskeren van die ene overtuiging, die overtuiging die maakt dat healing-methoden geen blijvend effect kunnen hebben.

Die ene beperkende overtuiging

Die ene beperkende overtuiging die maakt dat een healing-methode een tijdelijk effect heeft, voorkomt ook dat de healing-methode niet goed begrepen kan worden en er aan de essentie ervan voorbij gegaan wordt. Die ene beperkende overtuiging maakt dat de healing-methode wordt gericht op datgene wat niet geheeld kan worden. Die ene beperkende overtuiging maakt dat de healing-methode wordt gericht op datgene waar de healing-methode zelf uit voortkomt. Een healing-methode die zijn eigen oorsprong gaat healen… hmmm. Alsof de golf die opkomt uit de zee aan de zee zou kunnen vertellen wat het nodig heeft om zee te zijn…. hoe dan???

Wat is dan nu die ene beperkende overtuiging? Ik heb al een tipje van de sluier opgelicht. Die ene beperkende overtuiging is een gevolg van het verlies aan herinnering van wát we zijn. Wát we zijn is dát, het onbenoembare. Ik noem het zelf vaak “levensenergie” en ook wel “liefde”.

Ons Body/Mind systeem is een brandpunt van levensenergie en wordt door levensenergie gebruikt om zichzelf tot uitdrukking te brengen. De levensenergie is Al. De levensenergie brengt ons tot leven. Wij zijn niet zelf de “doeners”. De levensenergie “doet” ons. De levensenergie benut deze brandpunten van zichzelf (mensen, dieren, bomen, planten en alle andere biologische cellen) om zichzelf tot uitdrukking te brengen. Zo is alles wat er is zowel de oorzaak als het gevolg / de uitdrukking van dát, wat ik levensenergie noem.

Zowel de body als de mind, “gevormd” uit levensenergie, staan in dienst van de levensenergie om zichzelf tot uitdrukking te brengen. Wij zijn niet ons lichaam, we zijn niet onze geest of ziel. We zijn Al, we zijn dát, het onbenoembare en het onherkenbare. Hoe zou een oog zichzelf kunnen zien, een oor zichzelf kunnen horen, het Al zichzelf kunnen herkennen?  Wij hebben alleen het directe wéten.

Maar omdat we onszelf niet kunnen herkennen, richten we onze aandacht op datgene wat we wel kunnen waarnemen (en daarmee dus nooit kunnen zijn). We focussen ons op buiten (de wereld), op intelligenties uit het universum, op onze body, op onze mind, op onze ziel, (body / mind / ziel als afgescheiden van levensenergie) etc.

Houvast

We zoeken houvast en willen landen en uitrusten in een ordening van het leven waar we onderdeel vanuit maken. Maar wij zijn alles. We zijn zowel de zoekende als het houvast. We zijn zowel de ontdekkingsreiziger als dat wat hij ontdekt. We zijn zowel de rusteloze, als de rusteloosheid, als dat wat rust biedt.

Als dit besef tot ons kan doordringen dan wéten we dat ongemak een uitdrukking is van dát wat we zijn. Dan wéten we dat pijn en ongemak zowel de oorzaak is, als het gevolg is van liefde. Ongemak laat zien waar ons body/mind systeem de herinnering aan de oorspronkelijke functie (dienstbaarheid aan het leven) is verloren en zichzelf verzet tegen doorstroming van zichzelf, tegen doorstroming van liefde.

Healing helpt niet

Als we ons voelen afgewezen, dan hoeven wij niet geheald te worden, want wij zijn de levensenergie, wij zijn zowel de afwijzing als de pure liefde. Wat valt daar aan te healen? Voor de levensenergie maakt het ook niets uit of het nu afwijzing of liefde ervaart, het ervaart zichzelf alleen middels de tegendelen (dualiteit), maar is ondeelbaar (non-dualiteit). Ons body/mind systeem heeft er wel een mening over. Liefde is goed, afwijzing is fout. Afwijzing is echter liefde die via jouw body/mind laat weten waar jij vergeten bent wát je werkelijk bent. (Er is géén “wie”.)

Of toch wel?

In dit licht bekeken zijn healing-methodes ineens veel effectiever. Mijn body/mind systeem, die ik “ik” noem, houdt van Ho’oponopono vanwege de eenvoud en de directe toegang tot herinnering aan de liefde wie we zijn.  Zodra we pijn voelen, wéten we dat we vergeten zijn wát we zijn.  De vier helende zinnen van Ho’oponopono luiden: het spijt me, vergeef me, ik hou van je, dank je wel.
Een vrije vertaling zou kunnen zijn: het spijt me dat ik vergeten ben wie ik werkelijk ben, vergeef me dat ik me naar buiten richtte en geloofde wat ik zag / hoorde / voelde, ik hou van dát wat ik ben, dank je wel dat je mijn kijkrichting weer vanuit het uiterlijke houvast heb losgemaakt en deze nu weer gericht is op dat wat in het hier en nu mijn aandacht vraagt.

Ook als healing methode voor de pijn van de ander werkt Ho’oponopono. Zodra jij getuige bent van pijn en dit, op welke manier dan ook, jouw aandacht vangt, is de pijn (ook) van jou. Dan wéét je dat je vergeten bent dat zowel de ander als jijzelf een uitdrukking zijn van de ondeelbare liefde.

Alle instant-healing is nodig en nuttig. Als er in de body een botbreuk is ontstaan dan is het nodig en nuttig dat deze onder verdoving geopereerd kan worden en er pijnstilling mogelijk is, dit alles met het doel dat de verwonding zo optimaal mogelijk kan helen. Maar als de onbewuste mens blijft ontkennen dat er zwaartekracht bestaat zal hij steeds weer opnieuw uit de boom vallen en zich bezeren. Natuurlijk blijven we dan healen, maar hoe graag zou zijn healer niet willen dat deze onbewuste mens open staat voor wat het leven hem steeds weer opnieuw toont. Zwaartekracht is vanuit onze optie gemakkelijk te herkennen, dat wéten we gewoon. In feite is zwaartekracht net zo’n absolute natuurwet dan dat wij dát, wat niet door ons gekend kan worden, zijn. Al.

Als we eenmaal het directe wéten bewust gemaakt hebben, zullen we nog steeds in de illusie van angst en afwijzing be-landen. Maar het drama zelf wordt dan steeds minder interessant, het verhaal is maar een verhaal. We kunnen dan steeds sneller direct naar de oorzaak, het gegeven dat ons, via de buitenwereld, alleen maar wordt gespiegeld waar wij vergeten zijn wát we zijn. Dat we vergeten zijn dat wij Al heel en liefde zijn.

Mijn verlangen is om deze ene beperkende overtuiging te ontmantelen en de kijk-richting te draaien naar dát wat we niet kunnen (her)kennen.

©www.zelfrealisatie.coach – Iris Lenderink.
november 2019